GROETWOORD VAN WERNER FREUND (*02.03.1933 - †09.02.2014)
Al meer dan 30 jaar doe ik nu gedragsonderzoek met wolven , in deze tijd heb ik meer dan 70 wolven met de hand groot gebracht in mijn wolvenpark Werner Freund in Merzig (Saarland).
Om dit gedragonderzoek zo intensief mogelijk te doen werd ik zelf wolf onder de wolven, Merzig werd daarbij het thuis van mij en de wolven, en in de loop der tijd heb ik hier meerdere wolvenroedels groot gebracht.
Momenteel zijn er in het totaal 21 wolven die het park behuizen, zowel Poolwolven (Arktische) als Siberische, Europese en Indische wolven. Merzig werd door deze wolven uiteindelijk ook wel wereldwijd bekent als ,,De Stad der Wolven''
Neem gerust een kijkje op deze website en ervaar meer over mijn leven met de wolven en mijn gedragsonderzoek, verders vindt u nog informatie over mijn expedities overal ter wereld , het expeditiemuseum in Merzig en mijn tijd met beren
Wolven gedragonderzoek leeft!!!!!!
Met Wolfsgroet
Werner Freund
Werner Freund - Zijn leven
| Expedities | Publicatie | |
| Het Expeditiemuseum | Doods |
Geboren in Garbenteich (Hessen) op 02-03-1933
Na het afronden van de middelbare school begint Werner met een tuinier opleiding die hij afsluit met een ,,zeer goed''
In 1950 gaat hij naar de Stuttgarter Wilhelma( een ZOO) om mee te helpen met het uitbreiden van een botanische tuin, maar na een tijdje stelt men vast dat hij een bijzonder goede omgang heeft met roofdieren en wordt hij roofdierenverzorger
In 1955 ruilt Werner zijn taak als roofdierverzorger in om bij de grenswacht te gaan werken, om daar even later samen met Gustav Adolf Baron von Maydel op expeditie te gaan.
Maar als dan in 1955 het leger opgericht wordt in Duitsland, besluit Werner om als sergeant in het leger te dienen in 1957
In 1961 krijgt het parachutistenbataljon 262 waar Werner zit een nieuwe mascotte,Werner krijgt als ex-roofdierenverzorger de opdracht een passend dier uit te zoeken voor het bataljon en het te verzorgen , de keuze valt op een beer.
In 1962 trouwt Werner met Erika Mahr.
In de 60-en 70- tiger jaren onderneemt Werner een vijftiental expedities in de meest onherbergzame gebieden ter wereld , Nieuw-Guinea, Afrika en Midden-Amerika zijn hier maar enkele van. De komplete expedities vindt u hier.
In 1972 krijgt Werner zijn eerste wolf, hij noemt hem Ivan, in zeer korte tijd stelt Werner vast dat beren en wolven geen grote vrienden zijn van elkaar.
17 jaren lang houdt Werner zich bezig met beren voordat hij overstapt naar zijn leven met wolven
Door zijn beroep moet Werner meermaals verhuizen, totdat hij zich in 1972 in Merzig voorgoed settled.
Daar ontstaat na verloop van tijd ook zijn wolvenpark, dat ver buiten de grenzen beroemdheid geniet.
Hele camerateams en fotografen uit alle delen van de wereld willen Werner bij zijn werk zien en zijn omgang met de wolven.
Werner schreef intussen ook een aantal boeken over zijn werk en die werden ook in de verschillendste talen op de markt gebracht o.a. in het japans.
In de loop der jaren brengen Werner en zijn vrouw Erika en zijn medewerkers een 70-tig tal wolven groot, het wolvenpark bevatte op dat moment 4,5 hectare en worden bewoond door Europese, Indische, Canadese, Siberische en Arktische poolwolven.
Nu al meer dan 30 jaar doet Werner op zijn speciale manier aan gedragonderzoek en ofschoon hij ondertussen als specialist aan wordt gezien leert hij nog steeds van zijn professoren…....de intelligentste wolven.
Te gast bij Konrad Lorenz:
Een zeer memorabele dag in Werners leven was wel de 9e Februari 1989. Op deze dag zat Werner in Altenberg bij Wenen tegenover zijn grote voorbeeld nl:Konrad Lorenz, de grondlegger van het gedragsonderzoek. De al sterk vergrijsde oudere man zat in een rolstoel, hij was 85 jaar oud en liep al tegen zijn einde aan. Werner was in eerste instantie verrast te zien hoe ongedwongen en normaal deze beroemde man wel niet was.
,,We gingen aan de tafel zitten en aten pruimengebak en dronken pepermuntthee'' schildert Werner de voor hem onvergetelijke ontmoeting,, Zijn hond al spelend onze benen doorkruisend onder de tafel''
Werner gaf Konrad zijn boek ‚''Der Wolfsmensch'', Lorenz begon door het boek te bladeren, Ah, zei Lorenz,,Dit is iets bijzonders voor mij, ik begin er morgen meteen in te lezen.Maar hij legde het boek niet opzij, hij verdiepte zich erin en begon uiteindelijk Werner veel vragen te stellen.,,Jammer dat het voor mij niet mogelijk is u te komen bezoeken in Merzig'' zei Lorenz,, Zover als u is nog niemand in de wolvenwereld doorgedrongen. Het leven van ranglagere dieren kan men aan de universiteit bestuderen, daar hoeft men alleen maar met een oog naar te kijken, maar maar de al wat hoger geplaatste zoogdieren zoals de wolf, daarvoor heeft men twee wakkere ogen nodig, en een goed inlevingsvermogen en kun je geen zwak persoon zijn, daar heb je toch wel een gave voor nodig. Eindelijk had Werner iemand gevonden die hem volkomen begreep, en deze woorden zijn Werner altijd bijgebleven……………
Dit is een kort stukje uit het boek ,, Zwischen Zähnen und Klauen- Das Leben des Werner Freund ‚''
Nachruf von Bürgermeister Marcus Hoffeld zur Beisetzung von Werner Freund 14.02.2014
Verehrte Erika Freund, verehrte Angehörige,
Sie verlieren einen Menschen, der für Sie, der für Ihre Familie eine ganz besondere Persönlichkeit war, mit dem Sie zusammen viel erlebt haben, mit dem Sie gemeinsam gewirkt haben – Ihnen gehört unser besonderes Mitgefühl!
Verehrte Trauergemeinde,
der Abschied von Werner Freund ist auch für die Kreisstadt Merzig ein äußerst schmerzhafter Verlust.
Wir verlieren einen Menschen, der nicht nur durch sein Wirken, sondern vor allem auch durch sein Wesen eine große Lücke hinterlässt.
Aufgrund seiner ihm eigenen, stets freundlichen und offenen Art, sowie durch seine Verbundenheit zur Kreisstadt Merzig und zu den hier lebenden Menschen ist er uns allen ein wahrer Freund geworden.
Als Werner Freund 1972 mit der Bundeswehr als Falschirmjäger nach Merzig kam konnte niemand ahnen, welche bedeutende Persönlichkeit in unsere Stadt gekommen ist.
Er errichtete mit Unterstützung der Kreisstadt Merzig nur unweit von hier den Wolfspark-Werner-Freund, dort lebte er in weltweit einzigartiger Weise mit den Wölfen zusammen.
Der Forscher Werner Freund zog seine Wölfe von klein auf groß und bestritt mit ihnen den Alltag.
Daneben leitete er 17 Expeditionen auf verschiedenen Kontinenten, bei denen er unter anderem das Verhalten der dort lebenden Ureinwohner erforschte.
Die Begeisterung, mit der er von seinem Leben mit den Wölfen und seinen Expeditionen berichtete, übertrug sich auf seine Mitmenschen.
Werner Freund war ein Ausnahmemensch und ganz besonderer Tierfreund, wie man ihn kein zweites Mal finden wird – er war einzigartig!
Für seine herausragende Lebensleistung erhielt er 1995 den Saarländischen Verdienstorden,
für die Kreisstadt Merzig war es eine besondere Ehre, ihn im Jahr 2003 mit der Bürgermedaille auszuzeichnen.
Die Kreisstadt Merzig verliert mit Werner Freund einen Botschafter, der unsere Stadt bundesweit, ja sogar weltweit bekannt gemacht hat.
Bereits zu Lebzeiten hat er Vorsorge getroffen, dass auch zukünftig die Wölfe im Wolfspark-Werner-Freund heulen werden – auch für diese vorausschauende Weitsicht ist ihm die Kreisstadt Merzig sehr dankbar!
Aber sein Heulen – dies wird uns fehlen!
Werner Freund wird aber auch über seinen Tod hinaus aus dem Leben unserer Stadt nicht wegzudenken sein: Unter anderem durch das Expeditionsmuseum Werner Freund, durch den Wolfspark-Werner-Freund – und seit letztem Jahr durch die Werner-Freund-Straße.
Ein großer Bürger unserer Stadt mit internationaler Reputation hat uns verlassen.
Wir werden ihn nie vergessen und sein Lebenswerk, für das wir ihm sehr dankbar sind, erhalten und in seinem Sinne fortführen.
Danke für alles, Werner Freund!